A szło za Nim mnóstwo ludu, także kobiet, które zawodziły i płakały nad Nim. Lecz Jezus zwrócił się do nich i rzekł: «Córki jerozolimskie, nie płaczcie nade Mną; płaczcie raczej nad sobą i nad waszymi dziećmi! (Łk 23, 27-28)
Miłosierdzie
Jak wcześniej wpomniano głód był katastrofalny na tym obszarze. Całe wioski opustoszały. I tak na przykład, przed wielkim głodem w miejscowości Rans mieszkało 129 mężczyzn, kobiet i dzieci. Po wielkim głodzie ostał się tylko jeden mężczyzna. W Attavally („Ait an Bhaile”) przed głodem mieszkało 159 osób. W tej miejscowości nikt głodu nie przeżył. Spośród ośmiu tysięcy mieszkańców parafii trzy tysiące zmarło z głodu i chorób, pięciuset próbowało uciec przed głodem do Ameryki lub Anglii, ale wiele z nich umarło na tak zwanych „statkach trumnach”. Pomimo tej katastrofalnej sytuacji wielu właścicieli ziemskich nalegało na płacenie czynszu pod groźbą eksmisji. Co gorsza, zboże, które zapobiegłoby głodowi i uratowałoby życie biedaków, eksportowano zgodnie z ówczesną liberalną polityką gospodarczą. Gdzie był w tym czasie Bóg? Czy słyszał rozpacz głodujących?
Wiele organizacji charytatywnych pomagało w tej sytacji. Również niektórzy właściciele ziemscy. Jedną z takich osób był Moore, właściciel Moorehall i bezpośredni potomek Sir Thomasa Moore’a. Kiedy nadszedł wielki głód, dał swoim najemcom 1000 funtów (wielu z nich z tej parafii). Zatroszczył się aby każda wdowa dostała mleczną krowę. Wraz z właścicielem Partry, Blosse Lynch i Lord Sligo przywiózł ładunek mąki z Nowego Orleanu do Westport. Kiedy jego koń „Corunna” zdobył Puchar Chester w Anglii w 1846 roku, wszystkie nagrody pieniężne przeznaczył dla swoich głodujących najemców.
Stacja IX, „Pan Jezus upada po raz trzeci.” https://galway.dominikanie.pl/stacja-ix-pan-jezus-upada-po-raz-trzeci/
