"Wy również, niby żywe kamienie, jesteście budowani jako duchowa świątynia, by stanowić święte kapłaństwo, dla składania duchowych ofiar, przyjemnych Bogu przez Jezusa Chrystusa. (...) Jesteście wybranym plemieniem, królewskim kapłaństwem, narodem świętym, ludem [Bogu] na własność przeznaczonym, abyście ogłaszali dzieła potęgi Tego, który was wezwał z ciemności do przedziwnego swojego światła, wy, którzyście byli nie-ludem, teraz zaś jesteście ludem Bożym, którzyście nie dostąpili miłosierdzia, teraz zaś jako ci, którzy miłosierdzia doznali. (1 P 2, 5.9-10)
Zaangażowanie
To właśnie w takich studniach, w czasach św. Patryka, lud przystępował do chrztu. Ceremonie wielkanocne w tamtych wiekach odbywały się również wokół tych samych studni. Wielkanocny Paschał – świeca symbolizująca zmartwychwstałego Chrystusa – zanurzany był w studni i woda stawała się święta. Nigdy nie można było używać jej do świeckich celów, na przykład do mycia lub do pojenia bydła. Wierzono, że te święte studnie miały moc leczniczą – wodą czerpaną z nich przemywano oczy, uszy, gardło… Ta wiara brała się z faktu, że podczas uroczystości wielkanocnych wlewano również do wody święte oleje, nadając jej niejako sakramentalne znaczenie. Warto dodać, że jeszcze przed nastaniem chrześcijaństwa studnie i gaje były świętymi miejscami rytualnego kultu dla druidów i celtów. Uważali oni, że bóg życia objawia się w wodzie pochodzącej z ziemi oraz w rocznym cyklu odradzania się, kwitnienia i płodności drzew. Święty Patryk nie zniszczył tego starożytnego rytuału, który celebrował życie i jego źródło. „Ochrzcił” ten pogański rytuał i doprowadził go do pełnego znaczenia w Chrystusie. Święte studnie stały się odtąd symbolem obietnic chrzcielnych i zaangażowania w Chrystusa i Jego dzieło dla Ojca. Były one także symbolami nieustannego i życiodajnego zobowiązania, które odnawiano w każdą Wielkanoc podczas sprawowania Tajemnicy Paschalnej i świętej liturgii.
Stacja XII, „Pan Jezus kona na krzyżu.” https://galway.dominikanie.pl/stacja-xii-pan-jezus-kona-na-krzyzu/
