Jeżeli Bóg z nami, któż przeciwko nam? Czy Chrystus Jezus, który poniósł [za nas] śmierć, co więcej – zmartwychwstał, siedzi po prawicy Boga i przyczynia się za nami?
(Rz 8, 31. 34)
Nadzieja
Te dwa kamienie reprezentują dwie kultury i nadzieję, która je spaja. Kamień leżący na dole reprezentuje celtycką kulturę druidów, której pozostałości są widoczne wzdłuż Tocher (szlaku pielgrzymiego), szczególnie w Lankill, Lanmore i Boheh. Te wielkie kamienie, które pozostawili po sobie druidzi mają wyryte koła reprezentujące słońce. Ich neolityczni przodkowie budowali ogromne pomniki, jak w Newgrange, aby zaznaczyć powrót słońca i nadzieję na nowe życie i rozwój. Ich bogiem nie było fizyczne słońce. Jednakże obecność słońca była dla nich objawieniem w widocznej formie boskiej obecności. „Kiedy było “Słońce”, była i nadzieja.”
Święty Patryk użył symbolu słońca – znaku władzy i życia, i nałożył na niego krzyż. I w ten sposób utworzył Krzyż Celtycki. A tradycja chowania zmarłych twarzą na wschód w kierunku wschodzącego słońca, zapoczątkowała nowe znaczenie w dziejach chrześcijaństwa w Irlandii. „Ta była nadzieja w trwałej miłości i sile Syna Bożego, która podtrzymywała ich w wielu niepowodzeniach i zwątpieniach na przestrzeni wieków”. „Gdy był Chrystus, była nadzieja”. W Nim może być „Nadzieja wbrew nadziei”. Wszystkie groby, z wyjątkiem jednego na tym cmentarzu, skierowane są na wschód i wschodzące słońce. Ten wyjątek, to grób Seana-na-Sagarta, bezlitosnego łowcy duchownych. Otrzymał on pogański pochówek, twarzą na północ, gdzie nie ma słońca ani nadziei. Miejsce jego pochówku oznacza rosnące na nim drzewo.
Stacja IV, “Pan Jezus spotyka swoją Matkę.” https://galway.dominikanie.pl/stacja-iv-pan-jezus-spotyka-swoja-matke/
